Yalnızsın;

Duvarlar gibi pürüzsüz ve soğuk

Yalnızsın işte;

Tepeden tırnağa yalnız

Bir baştan bir başa koca bir boşluk

Yalnızsın;

Adını çoktan unuttuğun sevdaların çıkmazında kaybolurken

Gidenlerin geri gelmediği kadar meçhul

Ve babanı kaybettiğin günün acısı kadar yanıyorken için

Şimdi kandilsiz sokaklarda bir başına

Kaldırımlar gibi kimsesiz ayaklar altında ezilmişsin

Radyoda ise hüzün makamında bir şarkı

Bir de tavşan kanı çayın var baş ucunda

Titrek bir mum ışığı eşliğinde yanmakta duyguların örselenmiş

Bir başınasın işte hiçliğin tam ortasında

Ve çok eskisi gelir birden aklına fersah fersah

İç çekişlerin sanki geceyi yırtarcasına

Yalnızsın işte;

Unutulmuş bir şiir gibi

Sararmış en koyusundan sayfaları

O sayfaların arasında kurumuş bir gül gibi

Neleri yok saydın da nasıl geldin bu günlere

Hatırlanmak mı

Kim bilir ne zaman nerede

Söyle neresindensin bu hayatın

Yalnızlığın hangi evresinde...

Sedat Kesim